Zazwyczaj preferowany był obiektyw o unikalnym kolorze lub z przyciemnionym szkłem. Nowoczesne wersje mają zazwyczaj soczewki z tworzywa sztucznego, podobnie jak wiele innych okularów przeciwsłonecznych. Obecnie trudno jest znaleźć teasady w sklepach, jednak nadal można je znaleźć na wielu stronach internetowych poświęconych kostiumom, a także w niektórych krajach.
Salon optyczny w galerii handlowej
Termin ten nie jest już używany, choć odniesienia do niego można jeszcze znaleźć w ówczesnej literaturze. „Teasada” była również używana do opisu okularów noszonych w celu ukrycia skutków narkotyków rekreacyjnych, takich jak marihuana (wstrzyknięcie spojówki), heroina (zwężenie źrenicy) lub po prostu oczy krwiopijne. Po dobre okulary należy się udać do salonu optycznego. Jakich usług można się spodziewać w salonie optycznym dowiesz się w artykule Jakie usługi świadczy dobry salon optyczny.
Ray-Ban Wayfarer jest (w większości) oprawką z tworzywa sztucznego przeznaczoną do produkcji okularów przeciwsłonecznych firmy Ray-Ban. Wprowadzone na rynek w 1952 roku trapezowe soczewki są szersze na górze niż na dole (inspirowane popularnymi wówczas okularami Browline) i były noszone przez Jamesa Deana, Roya Orbisona, Elvisa Presleya, Boba Marleya, The Beatles oraz innych aktorów i śpiewaków.
Oryginalne ramki były czarne, później wprowadzono ramki w wielu różnych kolorach. Często na narożnikach jest również srebrny kawałek. Od początku lat 80. twórcy opracowali również warianty modelu, w szczególności model Clubmastera, wprowadzony w 1982 roku, zasadniczo Browlines z tworzywa sztucznego.
Salon optyczny blisko gabinetu okulistycznego
Były one popularne głównie pod koniec lat 50-tych i w latach 60-tych (związane z kulturami rock androll/blues i Mod), zanim okulary z tworzyw sztucznych zostały wyparte przez metalowe obręcze popularne wśród kontrkultury.
Pod koniec lat 70. rozwój muzyki New wave, romantyzm i popularność Braci Bluesowych poza nostalgią lat 50-tych i 60-tych oraz antydyskotekowy luz później wydobyły model z near-retire, stając się najbardziej sprzedawanym modelem w latach 1980-1999, wspieranym przez lukratywną umowę product placement z 1982 roku, która umieściła go na wielu filmach i programach telewizyjnych, takich jak The Breakfast Club i Księżycowy Oświetlenie.
Nostalgia lat 80-tych oraz wpływ subkultury hipsterów i serialu telewizyjnego Mad Men po gwałtownym spadku w latach 90-tych i 20-tych po raz kolejny pobudziły żeglarzy, czemu sprzyjało również przeprojektowanie w 2000 roku (New Wayfarer), przewyższające od 2012 roku lotników.
Mogą one mieć pojedynczą zaokrągloną soczewkę półokrągłą, która zakrywa oba oczy i większą część twarzy pokrytą okularami ochronnymi, zazwyczaj z minimalną plastikową ramą i pojedynczym plastikowym kawałkiem, służącym jako węzełek.